இதயத்தில் எழுதிய உறவுகள் என்றும் இறப்பதில்லை...

காதலித்தால் கவிதை வரும் என்பர்

நானும் காதலித்தேன்

ஆனால்… கடைசியில் கிடைத்தது

கவிதை மட்டுமே…

காதலியல்ல

நான் விரும்புன பொண்ணு கிடைக்கலைன்னாலும்..
கோடிக் கொட்டிக்

குடுத்தாலும் காதல் கிடைக்காது டே – நு ஒரு பாட்டு இருக்கு. அப்படி ஒன்னு

எனக்கு கிடைச்சும் அதை கோட்ட விட்டத யார்கிட்ட போய் சொல்றது.

நாம நேசிக்கிற பொண்ண விட நம்மளை நேசிக்கிற பொண்ண கல்யாணம் பண்ணுனா வாழ்க்கை சந்தோசமா இருக்கும்- நு வள்ளி படத்துல ரஜினி சொல்லுவாரு.

ஆனா அப்படி ஒரு சூழ்நிலை எனக்கு வந்தபோது உண்மையிலே தடுமாறித்தான் போனேன்.

சரியா இது தவறான்னு கல்லூரி படத்துல வர்ர ஹீரோ போல முடிவெடுக்க முடியாத ஒரு சூழல். பல மாசமா சரியான தூக்கம் கூட இல்லை. எனக்கு கிடைக்கலைனாலும் நான் விரும்புன பெண்ணை பக்கத்துலேயே வச்சுகிட்டு இன்னோரு பொண்ணை காதலிக்க எனக்கு மனசு கேக்கல. அப்படி பண்ணினா உண்மையான காதலா அது இருக்காதுனு எனக்கு தோனுச்சு.

ஆரம்பத்துல எனக்கு சம்பந்தப்பட்ட ஆளை சுத்தமா புடிக்காட்டியும் எப்படியோ தெரியல கொஞ்ச கொஞ்சமா மனசுக்குல இருந்த, நான் விரும்புன பழைய ஆளை துரத்திட்டு இவங்க வந்து உட்கார்ந்துட்டாங்க. நீண்ட தயக்கம் அப்படி இப்படின்னு ஒரு வழியா பத்து மாசம் ஒடிப்போனப்பிறகு தலைவர் சொன்ன டயலாக்க செயல்படுத்திடலாம்னு நினைச்சா திடிர்னு ஒரு கட்டாய அலுவலக இடமாற்றம்.

அதுக்கப்புறம் நான் நினைச்சுருந்தா பேசியிருக்க முடியும். சம்மதம்னு சொல்லியிருக்க முடியும். ஆனா அதுல எனக்கு விருப்பம் இல்ல. ரொம்ப நாள் இழுத்தடுச்சுட்டோமேயின்னு ஒரு குற்ற உணர்ச்சி. என்ன பண்றது.

நம்ம Bad Luck, Miss பண்ணிட்டேன் அப்படி இப்படின்னு என்னன்னமோ சொல்லிகிட்டு ஒரு வழியா வெளிய வந்துட்டேன்.

கண்டிப்பா, உண்மையில அப்படி ஒருத்தர் வாழ்கையில கிடைக்கிறது  கஷ்டம்தான்.

ஆனா என்ன பண்றது ! வாழ்க்கை என்னும் பயணத்துல வந்து போற ரயில் சினேகிதிகளா அவங்களை நினைச்சுக்கவேண்டியதுதான். என்ன ஒன்னுன்னா, அவங்க வரலைன்னாலும் அவங்களோட ஞாபகங்கள் என்னோட பயணம் முடியிர வரைக்கும் தொடர்ந்து என்கூட வந்துகிட்டே இருக்கும்.

இருந்தாலும் கடைசி நாள்ல நடந்த Farewell க்கு அப்புறம் இப்படித்தான் சொல்ல, நினைக்க தோனுது.

பிரிந்து போன நாளில் எல்லோரும் கொடுத்தார்கள் "நினைவுப் பரிசு"

ஆனால்

நீ மட்டும் தான் கொடுத்தாய் "உன் நினைவுகளை பரிசாக"